وقتی دلگیری و تنها...

امروز درست

یک ساله و...

ده ماهه و...

دو روزه که...

تو ترکم...

دیگه عادت کردم به نبودنت... ندیدنت... نشنیدنت!

خبر نداشتن هر روز از خودت و حواشیِ دور و برت!

عادت کردم به نداشتنت...

عادت کردم به نبودِ نیکوتینِ صدات!

شاید حتی دارم دوباره عاشق میشم....!

دو راهی از اونجا شروع میشه که عاشق میشی و عشق رو تو چشماش میبینی و اون عاشق بودنش رو انکار میکنه. کاش حالم بدون عشق هم به همون خوبی میموند. کاش بدون عشق هم همون حس سبکبالیِ راه رفتن رو ابرا رو داشتم. اونوقت همه چیز رو میسپردم به زمان و به هر جمله ام فکر نمیکردم و گند نمیزدم به همه چیز...

مامان میخواد کم کم خونه تکونی رو از آشپزخونه شروع کنه. رفتم تو آشپزخونه میگم خب الان شروع میکنی؟ میگه نه تازه نهار رو درست کردم اول کتری رو بشورم بعد صدات میکنم. میگم خب تو این مدت کاری میتونم بکنم؟ همونطور که داره تند تند ظرفا رو خشک میکنه معلومه ذهنش جای دیگه اس... خیلی جدی در جواب سوالم میپرسه: خیار میخوری؟

من:

هیچوقت تو زندگیم فکرش رو هم نمیکردم که این مساله انقدر تو ذهنم '' موضوع'' بشه که شب خواب ببینم دارم یه تخته شکلات رو با لذت میخورم. یعنی پروردگار نعمت خوردن و چاق نشدن رو به هر کی داد... بهش چی نداد!

همه چیز از اونجا شروع میشه که از صبح دقیقه به دقیقه نگاهت به گوشیته، اما وقتی پیامی از سمت کسی میاد که دلت میخواسته؛ دیگه تمومه! حتی اگه یه احوالپرسی ساده باشه، همین که میدونی دیگه مکالمه تمومه راحت میتونی با گوشی خداحافظی کنی! و همینجاس که میفهمی دوباره ''دچار'' شدی!

پ.ن: سهراب سپهری میگفت: دچار یعنی عاشق (...) دچار باید بود وگرنه زمزمه ی حیرت میان دو حرف، حرام خواهد شد...